'Shaukat, ik heb trouwens vorige week nog je vrouw langs achteren gepakt.'

Lidia, een meter tweeënzestig groot en een pracht van een kind, ligt hier naast me onder de lakens. Hopelijk hoort Igor ons niet, want welke gevolgen zou dat met zich meebrengen? Die paranoïde vent werd gek als hij wist dat ik de deur niet vast deed speciaal voor haar... Wat niet weet niet deert zou ik zeggen.
Enkele dagen later zie ik Shaukat weer eenzaam op een stoel zitten. Het is een zielig, maar ook begrijpelijk: niemand gelooft hier dat hij een echte politieke vluchteling is. Bovendien zal het feit dat zijn vrouw in het geheim overgeplaatst werd ook wel een gevolg geweest zijn van de regelmatige klappen die hij haar gaf. Toch besluit ik met hem een potje te schaken met enkele sigaretten als inzet.
Hoewel ik hem veel kansen gaf om te winnen, ging hij er niet op in, dus maak ik er gewoon zelf een einde aan. 'Schaakmat', zeg ik. Hij kijkt bedenkelijk en gooit dan de hele tafel omver. Wat een eikel! Ik wil iets roepen maar ik durf niet, of zou ik toch...? Ik zie enkele Tsjetsjenen staan en weet dat zij wel zullen ingrijpen als het nodig is. 'Shaukat, ik heb trouwens vorige week nog je vrouw langs achteren gepakt!'
Er is post voor Igor, een aangetekende brief. Hij is geduldig en eet eerst. Na zijn maaltijd opent hij de brief en probeert hem te lezen. Het is moeilijk voor hem, dus doet hij beroep op zijn boekje voor een vertaling. 'Geweigerd.' Meer hoeft hij niet te weten. Binnen de 5 dagen moet Igor hier weg.
Het is december en dus Ramadan voor de moslims onder ons. Ik doe geen oog dicht door die rotzakken. Kunnen ze niet eens wat stiller zijn en dat overdag doen?!
De daarop volgende dagen gebeurt er weer niks, buiten dat spelletje met Maqsood waar ik zeven sigaretten verloor zonder te weten waarover het spel ging, zonde.