De hoopvolle Maqsood.

De jonge Stippe is vandaag naar school geweest, op zijn verjaardag. Daar maakten ze hem wijs dat er op de buik van de jarige allerlei wensen worden geschreven, gelukkig kan hij geen Nederlands... 'Smerige makkak, keer terug naar je land!’
Maqsood heeft de oplossing gevonden om een vergunning te krijgen om in België te blijven. Alles wat hij moet doen is met een Belgische vrouw trouwen en de klus is geklaard! Maar als je maar één keer in de maand naar een discotheek mag is dat niet zo makkelijk. Hij vroeg me zelfs mee, zodat ik kon lachen als hij een blauwtje liep. Het is ook altijd handig om een fiets te hebben als je dan eens naar buiten mag, maar daar moet je eerst een praktisch en theoretisch examen voor afleggen, met dank aan die onnozelaar Ifeanyi Akwuegbu die niet eens fatsoenlijk op een fiets kan zitten.
Lidia belt met haar moeder, ze liegt dat het goed gaat met haar in Engeland en dat ze er al een baantje heeft gevonden. Dan vertelt haar moeder dat haar neef binnenkort ook zal vertrekken naar Engeland. Ze zegt ook dat ze zal zeggen tegen Lidia dat het goed is met haar, de arme vrouw is dement en weet niet meer wat ze zegt. Ach, ze zijn zo dicht bij elkaar, maar toch zo ver weg...
Maqsood heeft weer een briljant idee: hij is van plan naar een vrijgezellenavond te gaan. Natuurlijk zag iedereen al van mijlenver aankomen dat het weer op een ramp zou uitdraaien. Hij besluit daarom een contactadvertentie te plaatsen, maar hier komen alleen maar lelijke, dikke of onverzorgde vrouwen op af.

'Shaukat, ik heb trouwens vorige week nog je vrouw langs achteren gepakt.'

Lidia, een meter tweeënzestig groot en een pracht van een kind, ligt hier naast me onder de lakens. Hopelijk hoort Igor ons niet, want welke gevolgen zou dat met zich meebrengen? Die paranoïde vent werd gek als hij wist dat ik de deur niet vast deed speciaal voor haar... Wat niet weet niet deert zou ik zeggen.
Enkele dagen later zie ik Shaukat weer eenzaam op een stoel zitten. Het is een zielig, maar ook begrijpelijk: niemand gelooft hier dat hij een echte politieke vluchteling is. Bovendien zal het feit dat zijn vrouw in het geheim overgeplaatst werd ook wel een gevolg geweest zijn van de regelmatige klappen die hij haar gaf. Toch besluit ik met hem een potje te schaken met enkele sigaretten als inzet.
Hoewel ik hem veel kansen gaf om te winnen, ging hij er niet op in, dus maak ik er gewoon zelf een einde aan. 'Schaakmat', zeg ik. Hij kijkt bedenkelijk en gooit dan de hele tafel omver. Wat een eikel! Ik wil iets roepen maar ik durf niet, of zou ik toch...? Ik zie enkele Tsjetsjenen staan en weet dat zij wel zullen ingrijpen als het nodig is. 'Shaukat, ik heb trouwens vorige week nog je vrouw langs achteren gepakt!'
Er is post voor Igor, een aangetekende brief. Hij is geduldig en eet eerst. Na zijn maaltijd opent hij de brief en probeert hem te lezen. Het is moeilijk voor hem, dus doet hij beroep op zijn boekje voor een vertaling. 'Geweigerd.' Meer hoeft hij niet te weten. Binnen de 5 dagen moet Igor hier weg.
Het is december en dus Ramadan voor de moslims onder ons. Ik doe geen oog dicht door die rotzakken. Kunnen ze niet eens wat stiller zijn en dat overdag doen?!
De daarop volgende dagen gebeurt er weer niks, buiten dat spelletje met Maqsood waar ik zeven sigaretten verloor zonder te weten waarover het spel ging, zonde.

De vlieg die toen ontbrak

Lidia, mijn pracht... Ze gaat het doen. De oversteek naar Engelenland, die tocht zit vol gevaren en er zijn zo veel controles en toch gaat ze het doen. Op Kerstmis is haar beste kans, dan zijn de bewakers toch met hun gedachten thuis. Ze is weg nu.
Er is een zelfmoord gepleegd. Het was Sedi, de kamergenoot van Pius - die nu ook blij mag zijn dat hij een kamer voor zichzelf heeft. Pius schrijft een boekje, een soort gids met verschillende onderverdelingen als 'levendige beschrijvingen', 'solide besprekingen', 'uitstapjes', enzovoort.
Als je het boekje leest als nieuwkomer kan het handig zijn: je kan bijvoorbeeld onmiddellijk weten waar de meeste zon schijnt, waar je moet zijn voor een beetje plezier te maken...
Martina is zwanger, ze is verkracht al voor ze hier kwam. Ze is al zeven maanden ver, maar niemand mag er iets van weten, ze moet namelijk bijna bevallen en het kind moet weg.
Ze wil geen baby van een of andere Albanees, daarom vraagt ze aan enkele mensen om het te vermoorden, maar niemand wil het doen. Ze belandt uiteindelijk bij Igor, maar zelfs hij kan het niet.
Ze zal het dus zelf moeten doen, en dat doet ze ook.
Het was kerst op de ochtend dat ze Sedi en het kind van Martina begraven; Het kind was zogezegd dood geboren, niemand die er ooit iets van ging weten. Meer moet er ook niet over gezegd worden.
Er komt een persfotograaf naar het asielcentrum. Hij wil een foto van me, maar hij irriteert me. Waarom doet hij er zo lang over om een foto  te nemen? En wanneer er plots een vlieg op m'n hoofd komt zitten... *klik*

Het Arendonkse asielcentrum in Totem.

We zijn er bijna, het beloofde land. Het Engelenland. Maar nog niet helemaal, we zijn nu in een asielcentrum ergens in België, maar aan mijn kamergenoot te zien zou je dat niet zeggen. Hij heet Igor Strawinsky, een Russische ex-bokser die je 's nachts liever niet tegen het lijf loopt. Hij geeft me een erg beangstigend gevoel, hij zegt niet veel en dat is net de reden.
In het asielcentrum zelf krijgen we 1500 punten waar we dan kleren mee kunnen kopen, hoewel je als man enkel nog een paar kousen krijgt waar 15 gaten in zitten. Maar ik mag niet klagen, het is hier alleszins beter dan die verdomde container. Rajib (een mede-asielzoeker) gaat met zijn punten naar de kapper, want zijn haar is natuurlijk weer een ramp, maar wat maakt het uit? Het is hier een asielcentrum. Bij de kapper wordt hij bekeken en wordt er over hem gepraat. Hij moet geen andere taal verstaan om te begrijpen dat ze hem lopen uit te schelden, maar wat doe je er aan? Helemaal niks.
Enkele dagen later horen we dat er een container is gevonden met 8 dode vluchtelingen in, net op het moment dat Cherribi wil vertrekken naar het Engelenland omdat hij al 2 negatieven heeft gehad. Toch vertrekt hij, maar blijkt dat hij in de verkeerde container is gestapt en zich nu in Spanje bevindt.

Van persfotograaf tot asielzoeker.

Ik ben Bipul Masli en ik zal je vertellen hoe ik me van fotograaf omvormde tot asielzoeker.
Het begon allemaal op mijn verjaardag, waar ik van mijn ouders niet een Yashica of een Leica kreeg, maar het goedkoopste model van Kodak. Toch was ik blij met mijn fototoestel, ook al was het niet het beste. Ik nam er die middag toch enkele prachtbeelden mee op het moment dat de rebellen binnenvielen. Ze zaten net in hun beginfase. Ik nam enkele plaatjes van de kogels die door ieders lichaam werden geboord. Toen nam ik DE foto van mijn zus, die een seconde eerder een kogel door haar hoofd kreeg. Dit was het begin van mijn carrière als persfotograaf.